Project ABC-Dallas

Project ABC-Dallas

Vlak buiten Cluj ligt een vuilnisbelt: Pata Rât.

Pata Rât is een stedelijk gebied gelegen naast deze vuilnisbelt, waar ongeveer 300 zigeunergezinnen wonen. Zij hebben hun huizen gemaakt van materialen die op de vuilnisbelt gevonden zijn en zij leven zonder water en elektriciteit. Zij zijn stateloos en krijgen geen enkele ondersteuning. Deze mensen proberen via het verzamelen van bruikbare spullen op de belt een klein beetje inkomen te verkrijgen.

      

Zigeunerkinderen maken deel uit van de categorie sociale groepen die sociaal gezien sterk buitengesloten worden, met name door armoede, discriminatie en gebrek aan toegang tot onderwijs en gezondheidszorg. Slechts een klein deel van deze Romakinderen gaat naar school. De meeste Roma kinderen leven geïsoleerd in de randgebieden van de steden, zoals in Pata Rât.

ABC-project  In 2009 is de stichting ProRroma een kleuterschool in Dallas / Pata Rât gestart. Steeds meer ouders erkennen sindsdien het belang van onderwijs en melden hun kinderen aan voor de kleuterschool of school. Er was nog een andere categorie kinderen, die vanwege hun leeftijd nog niet zijn aangemeld voor school. Zij waren al te oud op het moment van inschrijving voor school en een grote meerderheid van hen werken ofwel samen met hun ouders op de vuilnisbelt, sorteren vuilnis, of ze blijven thuis met hun jongere broers en zussen.

Om deze kinderen te redden van analfabetisme en sociale buitensluiting, heeft de Fundaţia Chreştana de Ajutorare (FCA) van Peter en Rodica Morr in 2013 het ABC Gift Project gestart in Pata Rât voor kinderen van 7-11 jaar oud met scholing en sociale integratie als doel.

 

  

Via de FCA wordt door HOE hulp verleend in de vorm van financiële ondersteuning van een kleinschalig speciaal project om zigeunerkinderen scholing te geven (ABC-project).

 

 

 

Project zomerkampen

Project Zomerkampen

HOE houdt al vele jaren in mei/juni een financiële actie om geld te verzamelen om een aantal zomerkampen in Roemenië.

Als de zomer is in aantocht is betekent dat voor veel mensen vakantieplannen maken. Met het hele gezin erop uit, of alleen de kinderen die bijv. een weekje naar een zeil- of ponykamp gaan. Maar in Roemenië is dat heel anders. Er zijn in dit land nog heel veel arme gezinnen waar geen geld is voor zelfs maar een dagje uit.

Onze financiële acties bedoeld om vakantiekampen te kunnen bekostigen voor deze kinderen uit zeer arme gezinnen die nooit weg kunnen uit hun dagelijkse veelal niet vrolijke omstandigheden. In de week dat zij in het kamp zijn krijgen ze goed te eten en kunnen ze naar hartenlust genieten van sport en spel.

Het gaat om zomerkampen in Beius, Sighetu-Marmatiei en Drăgăneşti-Olt

Het zomerkamp van Beius is gelegen in de bergen. Hier kunnen vier tot zes weken lang circa 60 kinderen genieten van een onbezorgd weekje.

       

 

Ook het zomerkamp in Sighet wordt meestal op een primitieve wijze in de bergen doorgebracht. Er kamperen circa 35 kinderen in tenten of in oude schuren, maar ook zij genieten enorm.

    

 

Sinds een aantal jaren wordt ook In Drăgăneşti (bij de Bulgaarse grens) in augustus twee zomerkampen gehouden. Ook hier betekent dit voor een aantal heel arme kinderen een onbezorgd weekje in hun armoedige bestaan.

   

HOE geeft ondersteuning met geld voor voeding, beddengoed, knutselmateriaal en Evangelisatielectuur.

U kunt voor de actie zomerkampen een bijdrage overmaken op één van onderstaande bankrekeningnummers, t.n.v. Christelijke stichting HOE Katwijk, o.v.v. “Actie zomerkampen ‘

NL 90 RABO 0331707977     of   NL 68 INGB 0006194173

 

Dit geld wordt verdeeld over de plaatsen Beius, Sighet/Tinca en Drăgăneşti-Olt en omgeving. De steun die verleend wordt is afhankelijk van de opbrengst voor deze actie.

 

 

Project winteractie

Project Winteractie

HOE organiseert al vele jaren in het najaar een actie om geld in te zamelen voor de voedselactie

In Roemenië heerst nog steeds veel armoede.

Winter in Roemenië. Wat doe je als het koud is en je hebt geen hout voor de kachel. Het tocht in huis, er zijn niet genoeg dekens voor alle kinderen, op de vloer ligt geen warm kleed en je hebt soms zelfs geen schoenen of sokken? Schrijnend gewoon, maar je kunt niks doen als je dáár woont.

    

Hoe wil graag hulp verlenen, zoals we dat al vele jaren doen. Onze winteractie is erop gericht om door middel van financiële steun, de mensen in de Roemeense dorpjes bij te staan, zodat ze hout en voedsel kunnen kopen. Als ze kunnen stoken, dan kunnen ze warm eten klaarmaken en is het tegelijkertijd warm in huis.

In Roemenië zelf is tegenwoordig alles te koop, daarom zamelt HOE Katwijk geld in plaats van voedselpakketten in. Voor dat geld kan in Roemenië meer worden gekocht en HOE Katwijk bespaart de kosten van het transport. De Stichtingen daar hebben een goed inzicht in die arme gezinnen. Zij zorgen voor de distributie.                               

Project Kledinginzameling

Project Kledinginzameling  (Geen inzameling tot eind augustus 2020 vanwege het Coronavirus)

HOE Katwijk is een stichting die ten doel heeft vanuit de Christelijke solidariteit hulp te verlenen aan straatarme mensen in Roemenië, zonder onderscheid te maken op grond van afkomst, geloof, ras of geslacht.

Wekelijks (september tot en met juni) zamelt HOE voor deze straatarme mensen kleding in, maar ook bedden en beddengoed, handdoeken etc., schoenen, speelgoed, incontinentiemateriaal én medicijnen (waarvan de haalbaarheidsdatum binnen de termijn het transport viel) ingezameld.

                                

Het adres van de inzameling is de voormalige smederij Haasnoot aan de J. van der Vegtstraat. Deze ruimte wordt gratis ter beschikking gesteld.

De spullen werden nagezien, gesorteerd en in dozen verpakt. De volle dozen en andere ingezamelde spullen worden opgeslagen in een gedeelte van een bedrijfspand, aan de Hogeweg 30 in Rijnsburg. Deze ruimte wordt door “Paauw Lillies” gratis beschikbaar gesteld.

Er zijn circa 30 vrijwilligsters en 12 vrijwilligers die de werkzaamheden uitvoeren.

 

 

Nieuwe vrijwillig(st)ers zijn nog steeds erg welkom.

U hebt een keer per circa 5 weken dienst op de zaterdagmorgen van 10.00 tot circa 12.00 uur.

verslag bestuursreis september 2017

 

Bestuursreis 19 – 28 september 2017
We rijden dinsdag om 11.30 uur weg uit Katwijk en zijn om13.10 op het vliegveld. Het inchecken verloopt spoedig en ook de paspoortcontrole. We eten een broodje en kunnen om 14.40 boarden. Het is een rustige vliegreis. We zijn om 18.30 uur (Roemeense tijd) in Cluj. Peter Morar haalt ons op. Hij heeft een ruime auto gehuurd: Ford Focus met veel kofferruimte. In Villa Rosa hebben we weer kamers op de begane grond, zodat we weinig met koffers hoeven te sjouwen. Op dat punt worden Willeke en ik ook nog verwend door Jack en Bram. Zij sjouwen onze koffers. Na het inchecken in het hotel eten we in restaurant Valachia, en prima maaltijd. We liggen om 11.00 uur op bed.
woensdag
Naeen prima ontbijt rijden we naar de kliniek en worden begroet door Rodica. Die is op straat gevallen en loopt met haar arm in een soort korset. Dat korset ziet er zo goed uit dat Willeke er ook een wil kopen om haar arm in te laten rusten na haar nieuwe schouderoperatie.
Om 11▪00 uur rijden we weg naar Tinca. Bram rijdt nu, nog even onwennig omdat hij nog niet eerder met een automaat heeft gereden. Halverwege eten we en salade/ soepje in een restaurant met een prachtig uitzicht. We zij n om 15.30 uur het hotel Parc. We kunnen nog niet inchecken, maar krijgen wel de sleutel van onze kamers. Die zien er goed uit. Als we naar beneden lopen komt John Hodis, de eigenaar van het hotel (we kennen hem van de vorige keer en van ons bezoek in april) ons tegemoet. We checken in en drinken eerst een glaasje in het nabijgelegen restaurant.
We hebben van Rebeca (via e-mail) gehoord dat Daniël en Tina naar een begrafenis zijn van een schoonzus die zondag gedood is in Timisoara in de zware storm. Dus hebben we wat tijd. Na een glaasje in het restaurant gaan we naar Daniël. Ze zijn net thuis. We eten heerlijk en praten met dochter Corina en haar man Darwin. Daarna voelen we Daniël aan de tand over het geld (stenen en hout) dat we enkele jaren terug hebben gegeven/ gekocht. Het hout blijkt weggerot en de stenen zijn verkocht. Het geld zegt Daniël nog te hebben. Daar wil hij een paard voor kopen voor zijn nicht en haar man. Hij is duidelijk niet gelukkig met onze vragen.
Morgen gaan we naar Mircea en daarna komt Peter Beltechi en gaan we een arme familie (13 kinderen) van Daniël bezoeken.
Donderdag
We ontbijten bij Tina, altijd goed, en gaan om 10.30 uur naar Mircea. Darmin, de man van Corina, gaat mee als tolk. Danielle en Mircea ontvangen ons met koffie. We lopen langs de 16 kamertjes. Het is niets veranderd, maar, de jonge man die we altijd bezoeken is op advies van de inspectie verhuisd. Er is nu weer een nieuwe aanbouw gemaakt aan de voorkant bij het straatje. Mircea vertelt dat de inspectie moeilijk doet en hij 25.000 euro minder subsidie krijgt. Hij heeft een nieuw initiatief. Hij wil zelf een begrafenisonderneming starten om daarmee geld uit te sparen.
We gaan naar de polikliniek in aanbouw en hospice in Cociuba. Er zijn nu 2 kamertjes in gebruik en deze week wordt gestart met de afbouw van de begane grondlaag. Een goede zaak. Wat wel triest is, is dat Jidi (de vrouw met de geamputeerde benen) een maand geleden gestorven is.

Ria had juist wol voor haar gekocht. Een andere oude vrouw was heel blij met de wol. We zagen ook het oudje weer met de ene tand.
Na het bezoek lunchen we bij hen. Prima, soep, sarmales en kip met puree. We nemen afscheid nadat ze verteld hebben dat ze graag tv, s zouden willen hebben en bedden etc.
We rijden nu naar Barăt (spreek uit Barut), waar we Peter Beltechi ontmoeten. We gaan naar het grote huis (schooltje en kerk) waar we in april 300 euro hebben gegeven voor het herstellen van de verwarming. De verwarming is inderdaad gemaakt. We ontvangen de rekening. We bezoeken het klasje op de 1e etage. 30 kinderen van 6 tot 10 jaar met één onderwijzeres. Ze wil graag stoeltjes voor een 2e klasje. Ook schriften etc. zijn welkom. We constateren dat er diverse kinderen zonder goede schoenen lopen. Peter Beltechi wil het geld dat hij ontvangt voor de winteractie aan dit dorp geven voor hout etc. De zigeunerdominee geeft aan dat hij dat hout eigenlijk nu zou moeten kopen. We begrijpen dat en zullen hem – via Peter Beltechi – binnen 14 dagen een voorschot geven zodat hij het hout nu kan kopen.
Het is een goed bezoek.
We drinken een glaasje i  het restaurant bij het hotel en hebben wat zorgen. Een lichtje blijft branden op het dashboard in de auto. We eten om 6 uur bij Tina en leggen het probleem voor aan Darmin. Hij zegt dat ditzelfde lichtje al 7 jaar brandt in de auto van Daniël. We willen geenrisico nemen en er toch naar laten kijken.
Na het heerlijke eten nemen afscheid. We spreken John. Hij kent een man in het dorp die via zijn laptop het probleem opspoort. Morgenochtend gaan we naar hem toe.

We gaan op tijd naar bed. Het is morgen vroeg dag.

Vrijdag

7 uur gaat de wekker. We pakken onze spullen in en zijn op tijd klaar. De heren dragen gelukkig weer onze koffer van driehoog naar beneden. In het restaurant wacht John ons al op. Jack heeft diarree en Bram maagpijn. De heren hebben te veel gekruid gegeten bij Tina.
Ze leven vandaag erg sober.
We krijgen een goed ontbijt van zijn vriendin Florina en gaan naar de monteur die onze auto nakijkt via zijn tablet, Het valt erg mee. De auto heeft te weinig flink door gereden. We betalen hem en rijden weg. We moeten minimaal 7 uur rijden naar Drăgăneşti. Het duurt allemaal wat lang. We berichten Mariana dat we te laat zijn om nog langs te komen en rijden direct naar ons hotel in Caracal. Daar zijn we om 18.30 uur. Ons nieuwe hotel is goed. We drinken een glaasje op het bekende adres en eten in het restaurant waar we al alle jaren komen (sinds 2010). We worden begroet door de serverster die er ook al die jaren al is. Na het eten gaan we naar het hotel en vroeg naar bed.

Zaterdag
We krijgen een goed ontbijt in het hotel en rijden daarna naar Drăgăneşti.
We worden begroet door Raul en Ana, Mariana, Lidia en Tavi.
We gaan praten over het project. Raul start het overleg met het uitleggen hoe de organisatie in elkaar zit. Hij legt eerst uit hoe de organisatie in elkaar zit. Hij is de dominee/coördinator. Onder hem zitten 3 groepen. Marianne leidt de groep die zich bezighoudt met de kledingdistributie en after school. Tavi leidt administratieve dienstverlening. Marianne heeft zoveel werk dat zij de HCD niet erbij kan hebben. Daarom ligt het voor de hand dat Tavi de coördinatie van de HCD op zich neemt. Lidia doet de verzorging en Ana zal de administratie daarvan gaan doen. Ana schijnt dit prima te vinden. De contacten met Nederland zullen via Tavi lopen. Ria is de contactpersoon in Nederland. Zij is intermediair voor DSV.

Tavi is ook missionaris.
Tavi wijst op de zin dat de overheid erbij betrokken zou moeten worden en de cliënten eventueel ook wat moeten betalen.
Hij schat in dat de overheid niets zal doen en de cliënten zullen geen geld hebben. Ria zegt dat als Hoe in 2018 komt en het project dan een tijdje draait, HOE toch contact wil zoeken met de overheid. Als dat niet lukt, dan moet geprobeerd worden andere fondsen te werven. Daarvoor is van belang dat het project goed draait. Voor de eerste 2 jaren is er geld.

Vervolgens praten we met Tavi en Lidia inhoudelijk over het project.
wij vragen naar de dokter: een van de missionarissen is dokter: Doroty Reid?
Als zij niet langer kan helpen dat moet de cliënt naar het hospitaal.
Lidia is de nurse. De realiteit is dat zij vooral kleinere zorg zal kunnen geven.
Als Lidia ziek is, moet er vervanging zijn. Er blijkt nog een verpleegster in de groep. Te zitten.
We leggen uit waaraan wij denken bij thuiszorg: het verzorgen van de cliënt. Wassen, bed verschonen etc. Onder domestic care/ house cleaning wordt niet verstaan het geheel schoonhouden van het huis (dit zullen nog navragen bij Marieke).
Tavi vraagt hoe het gaan zal als en cliënt naar het ziekenhuis moet. Als Lidia dan mee moet gaan kan dat veel tijd kosten etc..
We denken dat het beste is dat daarvoor een soort fonds wordt gecreëerd.
De 300 euro is het bedrag dat per maand beschikbaar is. Daarvan moet ook de coördinator en Ana en Tavi worden betaald.
Dit houdt dan wel in dat er geen 40 uur werk per week betaald kan worden!
Tavi noemt een praktijksituatie. Lidia komt op dit moment bij iemand die zwaar depressief is. Valt dat ook onder de home care? Daar moeten wij nog over nadenken.
Hoe zit het met de hulpmiddelen?
Tavi noemt enkele dingen, waaronder verband. Willeke en Ria zeggen dat ze al veel verzameld hebben.
Tavi blijkt de pallets met spullen HCD te hebben ondergebracht (voorlopig) bij Brandon, een Amerikaanse missionaris die vooral met de kinderen werkt. Er is nog geen definitieve opslag gevonden. Dat moet wel. Wij vragen Lidia de pallets uit te pakken en te bekijken wat ontbreekt. Ze vraagt in ieder geval om alcohol, jodium en Betadine.
Tot slot wordt geconcludeerd dat de voorgestelde tijdlijn prima is. HOE wijst er op dat als wij het eens zijn er op een contract getekend moet worden. Daar zorgt DSV voor.
HOE stuurt dat contract naar Tavi. Zijn emailadres is TAVI_bio@yahoo.com.
Na afloop van dit gesprek concluderen wij dat Tavi een goede indruk maakt. Hij heeft zich goed voorbereid voor dit gesprek.
We lunchen in de kerk met Lidia.
Na het eten gaan we met Lidia en Tavi enkele eventuele cliënten bezoeken.
Het 1e bezoek is aan een vrouw van 69 die tijdelijk in het social house woont. Lidia ververst 2x per dag een stoma?
Het 2e bezoek is aan de vrouw die halfzijdig verlamd is. Wij hebben haar al ontmoet. Ook zij wordt door Lidia verzorgd. (Het huis is een grote bende en het stinkt. Dit is onbegonnen werk voor Lidia dat schoon te houden).
Het 3e bezoek is bij een vrouw van 82 die al een tijd weduwe is, maar nu is ook haar laatste dochter is overleden. Ze is erg depressief. Het is triest.
Het 4e bezoek is bij de moeder van missionaris Marian. Zij is zwaar hartpatiënt en krijgt haar medicijnen uit Italië waar zij is geopereerd. Ze moet nu opnieuw naar Italië om de papieren te laten vernieuwen maar dat kan ze eigenlijk niet.
Na deze bezoekjes nemen we afscheid en gaan terug naar Caracal.
We drinken wat en praten door over het project.
We concluderen dat de 1e 2 cliënten zij wat we bedoelen. Ze hebben verpleeghulp nodig. De andere 2 hebben niet zo zeer een nurse nodig, maar iemand die ze bezoekt, een soort “hvd-er. We vinden dat het criterium moet zijn dat hulp van een nurse nodig is. Dat zullen we Tavi melden.
Ons restaurant is niet beschikbaar, dus eten we in een ander restaurant waar we vorig jaar ook al een keer waren. Daarna zitten we nog even op het balkon en gaan slapen. Dit lukt niet erg want er is weer een feest met heel harde muziek.
Zondag.
We ontbijten om 8.45 uur en rijden naar Drăgăneşti om de kerkdienst bij Raul bij te wonen.
We ontmoeten veel oude bekenden. TAVI gaat voor in de dienst. We zingen prachtige liederen. Jack spreekt vervolgens over HOE dat volgend jaar 25 jaar bestaat. Vervolgens heeft hij over de Telefoonnummers in de Bijbel, b.v. Romeinen 13. Het gehoor vindt dat erg mooi.
Raul preekt en Mariana/ Doroty vertalen. Na de dienst praten we na voor de kerk en groeten oude bekenden. Vervolgens eten we bij Mariana. Het babypakje dat we hebben gekocht voor het 2e kindje Alec, valt in de smaak,
Na het eten gaan we terug naar het hotel en nemen een uurtje rust. Vanavond eten we met Raul, Ana, Mariana en Mihai.
Eerst drinken we nog iets op het terras.
maandag

Onder het ontbijt hebben we gesproken over wat Lidia misschien nog nodig heeft. Gedacht wordt aan een was- en droogmachine en een waterkoker.
De meningen zijn wat verdeeld. Het is ook mogelijk dat Lidia de was mee naar huis neemt. Dan zou alleen een droger nodig zijn. Een alternatief is om de was naar een wasserette te brengen. Dan is de vraag wat dat kost.
Vandaag bezoeken we met Lidia nog een aantal mogelijke cliënten voor de HCD. Bij de kerk ontmoeten we Raul en Ana en Mariana. We nemen afscheid van Raul en Ana die enkele dagen naar Alba Julia gaan. Raul geeft ons het organisatieschema waar we om gevraagd hebben.
Mariana nodigt ons uit om naar haar schooltje te komen dat verhuisd is naar een andere plek, vlak bij het social house. Dat doen we eerst. Het is een ruime opslagruimte. Daar staan bankjes en tafeltjes van Hoe en een kast van DSV. Het zier goed uit en het voordeel is dat zij hier niet om de haverklap plaats moeten maken voor een vergadering. We nemen nu ook afscheid van Mariana. Ook Mihai komt gedag zeggen. We informeren naar zijn nieuwe huis in aanbouw. Hij gaat met ons ernaartoe. Het wordt een mooi groot huis waar nog veel aan gedaan moet worden. Er is een grote tuin achter met een green house en een volkstuin. De hoop is dat ze er volgend jaar in kunnen.

Nu gaan we met Lidia de bezoekjes afleggen.
Eerst gaan we naar een alleenstaande vrouw van 68 jaar. (Schuin tegenover het kerkje). Zij heeft diabetes en trombose de benen zien er slecht uit. Ook haar hart is niet goed. Ze spuit zelf 4x per dag.
Lidia let op haar benen, ook op wondjes aan de tenen. Vervolgens gaan we naar een oude, demente, vrouw die bij haar zoon inwoont. Ze heeft artrose. Ze is soms moeilijk voor het gezin, maar heeft geen echte hulp nodig? Ze woont tenslotte met haar kinderen.
Voor het volgende bezoek rijden we naar Coteana dat halverwege op de weg naar Slatina ligt.
Hier woont een vrouw met haar man en een (wat simpele) zoon. Zij heeft kanker bij de nieren en er is ook een deel van de aangetaste lever weggehaald. Ze gebruikt medicijnen, voorgeschreven door een dokter en ze moet schoon water uit een fles drinken. Dat kost allemaal veel geld. Het pensioen is 110 euro. Haar man probeert wat bij te verdienen, wat lang niet altijd lukt. Haar zoon is allergisch voor veel dingen en heeft zijn school niet afgemaakt. Hij laat tekeningen en schilderijtjes zien die hij maakt.
De dokter heeft gezegd dat hij haar niet verder kan behandelen.
Het is een trieste situatie. Ze is erg blij met Lidia die soms medicijnen en water voor haar koopt. Dit betaalt ze uit eigen zak.
Ze krijgt wat geld, dat ze eest weigert. Ze zou graag een rollator hebben omdat ze onzeker loopt.
Hierna gaan we naar een andere vrouw in hetzelfde dorp. Zij is zo goed als blind (door een verkeerde behandeling in haar jeugd). Ze heeft een echtgenoot die gedeeltelijk verlamd is. Hij kan maar enkele stappen lopen en ligt meestal op bed. Ze hebben kinderen maar die wonen ver weg.
Ook hier is een rollator gewenst. Ook een intrieste situatie.
We rijden terug naar Drăgăneşti en stoppen bij het tweedehandswinkeltje van Kevin en Michelle (Canadees missionarisechtpaar) dat Willeke nog niet heeft gezien, maar de winkel is dicht.
Na de bezoekjes lunchen we bij Lidia en Daniël. Zij heeft brood met verschillende soorten beleg, maar ook een zelfgemaakte zanoeska (tomaten met div. Andere dingen), ingemaakte paprika en zelfgemaakte pruimenjam. Ze heeft ook nog een doos bonbons voor ons gekocht.
We hebben met elkaar al gesproken over het verschonen van bedden etc. en het wassen daarvan. We vragen ons af of een wasserette niet het eenvoudigst is. We vragen haar of er een wasserette in Drăgăneşti is. Dat is niet het geval. Ze heeft zelf en wasmachine (ooit 2ehands gekregen).
We besluiten een en ander eerst maar zelf te bespreken met DSV.
Na de lunch nemen we ook van hen afscheid en gaan terug naar het hotel.
We nemen een korte pauze, drinken op het balkon een glas wijn en biertje. Daarna gaan we op het bekende terras een cappuccino drinken die er verrassend goed uitziet. Na de maaltijd drinken we een laatste glas op het balkon. We vertrekken morgenvroeg.
Dinsdag.

We ontbijten vroeg, rekenen het ontbijt af en vertrekken om precies 9 uur. In de auto brandt weer hetzelfde rode lampje. We hopen dat dit weggaat als we de lange rit van 6 uur maken. We rijden langs de Olt rivier en de Karpaten. We zij om 17.uur in de kliniek in Cluj en van Dorina krijgen we koffie. Peter en Rodica zijn al naar huis. We checken in in ons hotel, we hebben dezelfde kamers en drinken wat op het balkon. Het is heerlijk weer. Om 18.30 uur komen Peter en Rodica naar Valachia, waar we gezamenlijk eten en bijpraten. Rodica heeft interessante opmerkingen over thuiszorg, b.v. de taks!
Morgen gaan we de hele dag met Peter rijden. Hij wil ons een grot een ondergrondse gletsjer laten zien.

Woensdag
Het is ver weg, 150 km. We rijden er 3 uur over met een koffiestop. Peter heeft wat broodjes meegenomen. Die zijn voldoende voor de lunch. De natuur is schitterend, maar het is goed zichtbaar dat er een heel zware storm is geweest. Bomen afgebroken en over de weg. Veel bomen als rietjes geknapt. Het moet een heel zware storm zijn geweest.
We bezoeken eerst een grot. Die is erg mooi. We kunnen binnen 120 meter de grot inlopen. Een gids vertelt het nodige. Boeiend. We stijgen met de auto tot 1.800 m. Het is een prachtige natuur met veel authentieke huisjes. Peter vertelt dat het een arm gebied is en de jongelui wegtrekken.
We kopen kaartjes en moeten eerst nog een stukje omhooglopen, best pittig. Daarna dalen we net en heel aantal ijzeren trappen af naar de gletsjer. Het is best een beetje eng en vermoeiend. In de ondergrondse gletsjer zien we vervolgens een aantal stalagmieten. Altijd een mooi gezicht. We lopen via een loopplank dor de grot. Daarna moeten we weer omhoog. We hijgen allen als juffershondjes. Het is zwaar. Eenmaal terug bij de auto zijn we al weer uitgerust. We rijden nu door dezelfde mooie natuur terug (2,5 uur). Jack en Peter brengen onze huurauto terug. Daarna gaan we eerst even shoppen in het winkelcentrum in Cluj. Peter en Rodica eten niet mee vanavond. Dat vinden we niet erg.

Donderdag

We gaan om 9.45 uur naar de kliniek en praten daar eerst met Eva over het schoolproject. Jan van der Plas heeft Jack gevraagd om enkele vragen te stellen. Oana komt binnen en praat mee.

Het blijkt dat ze er nog niet uit zijn hoe dit verder aan te pakken. We nemen afscheid en

Oana brengt ons naar het vliegveld, met een stop in Cluj om voor Willeke ook zo’n korset te kopen.

De vlucht terug verloopt voorspoedig en om 15.30 uur landen we in Eindhoven. Zonder verdere flies zijn we om 17.15 u